Η θεατρική διάσταση του ερμηνευτή στα τελευταία έργα του Γιάννη Χρήστου

ΒΑΡΒΑΡΑ ΓΥΡΑ

24grammata.com – free ebook (κατηγ.: επιστημονικές μελέτες)
[κατέβασέτο / download]

βιογραφικά της Βαρβάρας Γύρας κλικ εδώ

Ο Γιάννης Χρήστου συνθέτει το πρώτο του έργο, τη Μουσική του Φοίνικα, το 1948, εποχή κατά την οποία δείχνει ενδιαφέρον για τις τάσεις της εποχής του, αλλά στη συνέχεια ανεξαρτητοποιείται και δημιουργεί μια προσωπική συνθετική γλώσσα. Στα πλαίσια αυτής της ανεξαρτητοποίησης εισάγει στο ìουσικό λεξιλόγιο νέους όρους (π.χ. πράξη-μετάπραξη, σύστημα-αντισύστημα, πρωτοεκτέλεση
κ.λπ.) που εκφράζουν τις συνθετικές του ανάγκες, σχεδιάζει παρτιτούρες  στις οποίες η εικαστική διάσταση λαìβάνει κυρίαρχη θέση, γράφει ìεταξύ άλλων το Πιστεύω για τη -ουσική όπου ìε λιτό αλλά και σύνθετο λόγο παραθέτει τις πεποιθήσεις του και συνθέτει έργα που βασίζονται σ’ ένα ευρύ φιλοσοφικό υπόβαθρο.1 Τα τελευταία έργα του αντιπροσωπεύουν το σύνολο των συνθετικών του προθέσεων κι είναι χαρακτηριστικά για την έντονη θεατρικότητα τους. Πιο συγκεκριìένα, τα έργα Αναπαράστασις ΙΙΙ: ο Πιανίστα̋ (1968), Μυστήριο (1966), κι Η Κυρία -ε τη Στρυχνίνη (1967) τα οποία ìελετάìε στο παρόν άρθρο αποτελούν έργα-κλειδιά στα οποία ο συνθέτη̋ καλεί τον ερμηνευτή να ξεπεράσει τα όρια της συμβατικής ερμηνείας ικανοποιώντας τις πολύπλευρες απαιτήσεις των
έργων του.