“Αυταπατεώνας κατά συρροή ”

Εάν (ένθετο του 24grammata.com)

 Με αφορμή την ποιητική συλλογή “ημeρολόγιο στρώμαtος.κομ” του Δημοσθένη Μιχαλακόπουλου.

για να διαβάσετε το “ημeρολόγιο στρώμαtος.κομ” του Δημοσθένη Μιχαλακόπουλου κλικ εδώ

γράφει ο Γιώργος Πρίμπας

“Η πρώτη εντύπωση συνιστά μία ηγετική εκτίμηση ενός έργου” [Απόστολος Θηβαίος] και αυτό επιβεβαιώνεται ξεκάθαρα και στην ποιητική συλλογή “ημeρολόγιο στρώμαtος.κομ” του Δημοσθένη Μιχαλακόπουλου.
Δεν είναι η πρώτη φορά, μάλλον είναι κάτι που πολλοί ποιητές άμεσα ή έμμεσα φροντίζουν να επισημαίνουν (βλέπε επίσης και το αφήγημα “Τη γλώσσα μου έδωσαν…” από το βιβλίο “Στο Ακρωτήρι” της Γεωργίας Συλλαίου της σημερινής μας παρουσίασης στο ένθετο e-magazine “Εάν”), που ο ποιητής αισθάνεται και κοινοποιεί πως μόνη η γραφή, εν τέλει και η γλώσσα, είναι ανεπαρκής να εκφράσει πλήρως αυτό που θα ήθελε να “εκφέρει” αφού απουσιάζουν οι εκφράσεις του σώματος και ο τρόπος ομιλίας.
Ο Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος ήδη από τους πρώτους στίχους του πρώτου ποιήματος της συλλογής, -περιληπτικά-, γράφει:
“τα σύμφωνα στον πυθμένα τροφή για τα σφουγγάρια
τα φωνήεντα στα φτερά των γλάρων
πώς να τραγουδήσει κανείς κάτω απ’ την επιφάνεια της θάλασσας;”
κι επαναλαμβάνει λίγο μετά, στο -translation (μέχρις εκεί)-
“δε μου φτάνουν σημειογραφίες και γλώσσες”.
Αυτό όμως που αξίζει να σημειώσουμε εδώ είναι πως ο ποιητής δεν αρκείται σε μία αναφορά αλλά, μέσω της έξοχης σύλληψης του για το διαχωρισμό και τοποθέτηση των συμφώνων στον πυθμένα και των φωνηέντων στα φτερά των γλάρων, μας θυμίζει τα της εξέλιξης της γλώσσας ως προς τη γεωγραφία. Στις βόρειες γλώσσες η χρήση των φωνηέντων είναι μικρότερη απ’ ότι στις κοντά στον ισημερινό όπου η χρήση των  φωνηέντων είναι μεγαλύτερη αφού μέσω αυτής διευκολύνεται η αποβολή θερμότητας. Ουσιαστικά δεν αποσκοπεί παρά να δώσει την έμφαση που χρειάζεται για να καταδείξει την ανεπάρκεια ενός μόνου, προϊόν και αυτό της ανθρώπινης εξέλιξης σε συνάφεια και με το χώρο, από τα μέσα, μέσω των οποίων πραγματώνεται η ανθρώπινη έκφραση.
Έχοντας συνειδητοποιήσει τα ανωτέρω ο ποιητής αποφασίζει [ή μήπως δεν αποφασίζει, αλλά “το πέλαγο που τον διάλεξε”;] να εκφραστεί, μέσω ενός λόγου με έντονα συμβολικά και ονειρικά στοιχεία που συνοδεύουν χωρίς να σκιάζουν την ποιητική καταγραφή του βιώματος και του ανεκπλήρωτου, έχοντας περάσει το υλικό του από πολλαπλές αποστάξεις που προσθέτουν ποιητικά, ώστε αυτό πλέον να αποκτήσει τη μέγιστη πυκνότητά του, πέρα από την οποία κάθε περαιτέρω επέμβαση θα επέφερε ποιοτική υποβάθμιση.

“Γονατιστός στα πόδια της νύχτας”
“Τόσες και τόσες νύχτες”
Με “το αποτύπωμά της επάνω του”
“Λογαριάζει απόψε / να πει μια απ’ τις ιστορίες του”
“Για το διαπραχθέν έγκλημα”
Θέλει να μας κάνει να πιστέψουμε πως
Χωρίς “να ενοχλεί κανένα”
“Δεν έχει να πει τίποτε”
ή άντε πως «γεμίζει τα κοφίνια / με τα ίδια, κάθε χρόνο, παρολίγον ποιήματα”.

Διαπιστώνοντας ο ποιητής Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος πως είναι πολύ “δύσκολο” να “τραγουδήσει κανείς κάτω απ’ την επιφάνεια της θάλασσας” μαζεύει τα πλησίον (;) του φωνήεντα και σύμφωνα, ανεβαίνει στο “στρώμα” (το κατάστρωμα / οδηγός στο πέλαγο της νύχτας – το χώρο των ονείρων, του έρωτα και του βασάνου) από το οποίο μας λέγει αφενός πως “δεν φαίνεται τίποτα!” αφετέρου πως κατέχει “καλά φυλαγμένα χαρτονομίσματα χρόνου” αφήνοντάς μας όμως να εννοήσουμε πως “είναι πλαστά”. Διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας την εξαιρετική ποιητική συλλογή “ημeρολόγιο στρώμαtος.κομ” το σίγουρο είναι πως ο αναγνώστης θα παραδεχθεί και αυτός πως στα σίγουρα πρόκειται για “αυταπατεώνα κατά συρροή”.