O Tίτος Πατρίκιος μιλάει για την κρίση και διαβάζει ποιήματά του.

Τίτος Πατρίκιος – Τα πέντε ποιήματα, από την ποιητική συλλογή «Συγκατοίκηση με το παρόν», που διαβάστηκαν στην πρόσφατη εκδήλωση «Ποίηση και Κρίση».

O Τίτος Πατρίκιος είναι ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Έλληνες λογοτέχνες με πλούσια εργογραφία εστιασμένη στην ποίηση και στο έργο της μετάφρασης

Το Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011 ήταν ομιλητής στην εκδήλωση, με θέμα: «Ποίηση και Κρίση», που έλαβε χώρα στην Εθνική Βιβλιοθήκη. Στο διαδίκτυο μπορεί κάποιος να ακούσει την ομιλία του ποιητή Τίτου Πατρίκιου

στην οποία περιλαμβάνονταν και τα κατωτέρω πέντε ποιήματα τα οποία υπάρχουν στη νέα του ποιητική συλλογή «Συγκατοίκηση με το παρόν» (εκδόσεις Κέδρος, 2011). Όλο το υλικό τής εν λόγω συλλογής αφορά ποιήματα τα οποία γράφτηκαν τα τελευταία δύο χρόνια.

(Επισημαίνεται ότι η κατωτέρω παρουσίαση δεν είναι παρά μοναχά μία καταγραφή των ποιημάτων από την εν λόγω ομιλία τού ποιητή και όχι αντιγραφή από την ως άνω ποιητική συλλογή)

 

Η κίνηση των πληροφοριών.

Ήτανε φυσικό όταν στις Συρακούσες

κατατροπώθηκαν οι Αθηναίοι

στο Πεκίνο δεν έμαθαν απολύτως τίποτα.

Όπως και τώρα είναι φυσικό

που ο διπλανός μου δε μαθαίνει τίποτα

για τις καταστροφές που γίνονται παραδίπλα του.

Το βρίσκω επίσης φυσικό

που εγώ με καθυστέρηση μαθαίνω

τα όσα δυσάρεστα συμβαίνουν μέσα μου.

Παρά τις εξελίξεις της τεχνολογίας

τα εκατομμύρια κάτοικοι του Πεκίνου

οι αναρίθμητοι διπλανοί μου

εγώ ο ίδιος

αργούμε να μάθουμε τα νέα.

 

Ένας επαρχιώτης προμηθέας.

Αν ψάξεις πιο προσεκτικά τον βρίσκεις

τον άλλον

που κρύβεται μέσα σου.

Τον ονομάζεις εαυτό

τον αλυσοδένεις

λες πως ξεμπέρδεψες μαζί του.

Όμως καμιά φορά μπορεί και να λυθεί

ν’ αλλάξει σε αρπακτικό πουλί, σε γύπα.

κι εσύ να γίνεις ένας επαρχιώτης Προμηθέας

που συνεχώς ξαναγεννιέται το συκώτι του

ώσπου να σε λυτρώσει

να λύσει τα μυστήρια

ένας συνταξιούχος Ηρακλής

ας πούμε Πουαρό.

Καλά όλα αυτά.

Ε, κι αν δεν τα καταφέρεις

οριστικά να ξεμπερδέψεις με τον άλλο

δε χάθηκε ο κόσμος.

Στο κάτω, κάτω για πλάσματα φαντασίας μιλάμε.

 

Οι γυμνοί και οι ντυμένοι.

Δεν ξέρω αν πρέπει να γελάς

μ’ αυτούς που έχασαν την εξουσία

ή αντίθετα να τους λυπάσαι.

Ίσως καλύτερα ταιριάζει η λύπηση

έτσι κακόμοιροι που περιφέρονται

ψάχνοντας κάτι να βάλουν πάνω τους

για να σκεπάσουνε τη γύμνια τους.

Ή μήπως πρέπει πάντα να τους φοβάσαι;

Έτοιμοι καθώς είναι μόλις ευπρεπιστούν

μόλις φορέσουν το κατάλληλο κουστούμι

ν’ αρπάξουνε ξανά την εξουσία.

 

Ο ίλιγγος του ύψους

Όλους μάς εκλύουνε τα ύψη

Όλοι ονειρευόμαστε να ανεβούμε πιο ψηλά

Να κατακτήσουμε την κορφή του Ολύμπου

Να συναντήσουμε τις μούσες πάνω στον Ελικώνα

Να κατοικίσουμε σε υπερυψωμένο ρετιρέ

Να στιγματίσουμε δημόσια την υψηλή κοινωνία

Να πετύχουμε ή δυνατόν και τρίτο υψηλό μισθό

Να διδάξουμε από καθ’ έδρας υψηλές ιδέες

Να υποσχεθούμε δώρα και από οίκους υψηλής ραπτικής

Να ανεβούμε σε υψηλή πολιτική βαθμίδα

Να εμφανιστούμε με μια πανύψηλη μοντέλα

Ή έστω με κάποια σε πανύψηλα τακούνια

Να δίνουμε αφ’ υψηλού σωτήριες οδηγίες

Για να ανεβεί ψηλότερα το επίπεδο του λαού.

 

Εκεί που φτάσαμε

Πρέπει να κρατηθούμε

Να προσέχουμε μη γλιστρήσουμε

Μη γκρεμιστούμε στο κενό.

Μα ακόμα κι έτσι

Αν καταφέρουμε από κάπου να πιαστούμε

Σιγά, σιγά εμείς θα ξαναρχίσουμε.

 

Οι σίγουροι πως θα επιβιώσουν.

Όλο και περισσότεροι εξαγγέλλουν μια καταστροφή

πιστεύοντας σ’ αυτή την αναγκαία κάθαρση

που θα ξαναγεννήσει καλύτερο τον κόσμο.

Κι αν πρόκειται χώρες ολόκληρες να γίνουν στάχτη

χιλιάδες άνθρωποι να χαθούν

δεν τους πολυνοιάζει.

Την ιστορία, λένε, την ξεγεννά η βία

σίγουροι πως αυτοί θα επιβιώσουν

οπότε θα αναλύσουν πάλι τη νέα κατάσταση

θα γράψουν το μυθιστόρημα, το χρονικό της,

ή θα συνθέσουν μια ποιητική εποποιία

όπου θα υμνούνται όσοι θυσιάστηκαν

και θα δοξάζονται όσοι εξουσιάζουν.