Σχολική Εκπαίδευση στην Ταϊβάν (διαφορές με την Ελλάδα)

24grammata.com/ εκπαίδευση/

Μέρος Γ’ (για να διαβάσετε το Α’ και Β’ μέρος κλικ εδώ)

γράφει ο Κωσταπάνος Μηλιαρέσης

Έπειτα από 12 χρόνια στα ελληνικά σχολεία, πέρσι το καλοκαίρι μου δόθηκε η ευκαιρία χάρη στην AIESEC (www.aiesec.gr) να ζήσω μία απ’ τις δυνατές εμπειρίες της ζωής μου καθώς εργάσθηκα εθελοντικά ως δάσκαλος για 2,5 μήνες σ’ ένα δημοτικό σχολείο στην Ταϊβάν. Εκεί παρατήρησα πόσο μεγάλη σημασία δίνουν στην εκπαίδευση των παιδιών και πόσα παρέχουν, ώστε οι μαθητές να πάρουν όσο το δυνατόν περισσότερα απ’ τη σχολική εκπαίδευση.
Απ’ την πρώτη κιόλας στιγμή αντιλήφθηκα τη διαφορά μεταξύ αυτών που είχα ζήσει εγώ στην Ελληνική Εκπαίδευση με αυτά που θα ζούσα εκεί τους επόμενους 2,5 μήνες. Βλέπετε, είχα στο μυαλό μου το δημοτικό που πήγαινα εγώ και δεν περίμενα βρω ένα σχολείο στο μέγεθος ενός μεγάλου κολεγίου! Στην πρώτη αναγνωριστική βόλτα, είδα ότι δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι μπορούσε να έχει ένα σχολείο στην επαρχία: γήπεδα μπάσκετ, αίθουσες πινγκ πονγκ, αίθουσα προβολών -που πιο πολύ έμοιαζε με αληθινό σινεμά-, δωμάτιο για σκοποβολή, παιδική χαρά, γήπεδο στίβου, αίθουσα συνεδριάσεων, εργαστήρια πληροφορικής, χημείας, βιβλιοθήκη κ.ά.

Αυτό οφείλεται στο ότι στην Ταϊβάν προτιμούν να μην έχουν 12 Δημοτικά Σχολεία σε κάθε αντίστοιχο δήμο, αλλά 1 και καλό που θα τους παρέχει τα πάντα! Έτσι το κάθε σχολείο μπορεί να είχε 500-600 άτομα και η κάθε τάξη 4-5 τμήματα των 20-25 παιδιών αλλά σ’ όλα αυτά τα παιδιά προσφέρει μια ολοκληρωμένη και πολύπλευρη εμπειρία!

Επιπλέον, παρέχει μετακίνηση προς και από το σχολείο καθώς και να κρατήσει για περισσότερη ώρα, αυτά των οποίων οι γονείς εργάζονται και δεν μπορούν να τα παραλάβουν στο σχόλασμα.

Στη συνέχεια κάτι ακόμα που μου έκανε (ευχάριστη) εντύπωση στον τομέα της εκπαίδευσης είναι το γεγονός ότι στο σχολείο ο διευθυντής ασχολείται αποκλειστικά με τα λειτουργικά θέματα αφού υπάρχει διαφορετικός υπεύθυνος για τους δασκάλους και το πρόγραμμα, έτσι ώστε να γίνεται καλύτερος καταμερισμός των δουλειών και να υπάρχει καλύτερο αποτέλεσμα. Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειώσω,  μία ακόμη πρωτόγνωρη εμπειρία: η μάνατζερ του σχολείου ενίοτε ερχόταν και τα Σάββατα καθώς τη γέμιζε αυτό που έκανε και δεν το έβλεπε σαν αγκαρία αλλά ήθελε πραγματικά να αφήσει έργο!
Επίσης, όπως μπορείτε να δείτε και στις φωτογραφίες τα παιδιά φόραγαν στολή κάθε μέρα εκτός απ’ την Τετάρτη που μπορούσαν να έρθουν ντυμένα όπως θέλουν!

Το ωράριο του σχολείου ήταν κάπως μεγαλύτερο απ’ αυτό που είχα συνηθίσει: η μέρα ξεκίναγε στις 8 παρά 10 και τέλειωνε στις 3:30. Το πρόγραμμα είχε μέχρι τις 8:30 είτε συνάντηση όλων των μαθητών στο προαύλιο είτε συνάντηση/ενημέρωση των καθηγητών στην αίθουσα τους και των μαθητών στις δικιές τους! Έπειτα ακολουθούσαν δύο 40λεπτα μαθημάτων και τότε τα παιδιά είχαν 1 μισάωρο διάλειμμα! Το μάθημα συνεχιζόταν με 2 ακόμα 40λεπτα  ώστε να φτάσει 12:00 που τα παιδιά γευματίζανε και ξεκουραζόντουσαν για 1 ώρα! Μια σημαντική λεπτομέρεια… το φαγητό ερχόταν με catering σχολείο και τα παιδιά τα ίδια σέρβιραν στους δίσκους το πλήρες τους γεύμα!

Μετά την ξεκούραση τους, το πρόγραμμα ξαναξεκίναγε με ακόμα δύο 40λεπτα μαθήματος, ώσπου να φτάνει 2:35 που ήταν το clean time, στο οποίο τα ίδια τα παιδιά μάζευαν, καθάριζαν και σκούπιζαν την αίθουσα! Φυσικά ούτε λόγος για το ότι  υπήρχαν διαφορετικοί κάδοι για σκουπίδια, χαρτί και αλουμίνιο! Σαράντα λεπτά μάθημα και έπειτα σπίτι τους μετά από μία γεμάτη μέρα!

Σ’ αυτό το σημείο θα ήθελα να παραθέσω ένα μύθο ότι μόνο στην Ελλάδα έχουμε φροντιστήρια. Η έκπληξή μου ήταν τεράστια όταν με πληροφόρησαν πώς κάποια μεγάλα κτίρια στο κέντρο ήταν φροντιστήρια που πήγαιναν τα παιδιά (μεγαλύτερης ηλικίας-όχι Δημοτικό) μετά το σχολείο για να καλύψουν τα όποια κενά τους!

Τέλος, Θα ήθελα να αναφερθώ και σ’ ένα ακόμα θέμα που ήταν στην επικαιρότητα το τελευταίο διάστημα στην Ελλάδα. Αυτό των διαδραστικών πινάκων! Δεν ήξερα πως θα τα κατάφερνα να μεταδώσω τόσα πράγματα στους μαθητές μου αν δεν είχα τη βοήθεια των διαδραστικών πινάκων. Μου έδωσαν τη δυνατότητα να ξεφύγω απ’ τα κλασικό τρόπο διδασκαλίας και να χρησιμοποιώντας την τεχνολογία να παρουσιάσω στα παιδιά εικόνες, βίντεο και ήχους! Γιατί όπως και να το κάνουμε… άλλο να τους περιγράφω την Ακρόπολη και άλλο να τη βλέπουν!
Δεν είμαι της φιλοσοφίας πώς ότι γίνεται στο εξωτερικό είναι αναγκαστικά καλύτερο απ’ ότι γίνεται στην Ελλάδα,  αλλά πιστεύω πως σε κάποια πράγματα θα ήταν καλό να ακολουθήσουμε το παράδειγμά τους και να δώσουμε μεγαλύτερη βαρύτητα στη σχολική εκπαίδευση, γιατί αυτή τη περίοδο το χρειαζόμαστε περισσότερο από πότε!