Η Ιρανή ποιήτρια Φορούγ (Forough Farrokhzaad)

24grammata.com/ ιστορία της λογοτεχνίας

Το 24grammata.com παρουσιάζει για πρώτη φορά στην ελληνική γλώσσα

τη σημαντικότερη Ιρανή ποιήτρια. Σύμβολο των αδέσμευτων ανθρώπων.

Παρουσίαση και μετάφραση ποιημάτων της για πρώτη φορά στην ελληνική γλώσσα από 24grammata.com

Επίσης, ποιήματα της στην Αγγλική και Ιταλική

γράφει (και μεταφράζει από τα Φαρσί) ο Καμάλ Ν. Ραχιμί

Η ζωή της

Ένας εξαιρετικά μικρός αριθμός των γυναικών του Ιράν έχουν πετύχει την κοινωνική καταξίωση, χωρίς την εξάρτηση από έναν άνδρα ή την υποστήριξη ή και την κηδεμονία ενός αρσενικού. Η πιο γνωστή ανάμεσά τους είναι η ποιήτρια Φορούγ Φαροχζάντ For(o)ugh Farrokhzaad (1935-1967). Ίσως η πιο διάσημη γυναίκα στην ιστορία της σύγχρονης Περσικής Λογοτεχνίας.

Η Φορούγ (στα Πέρσικα σημαίνει “Φως”) γεννήθηκε στην Τεχεράνη σε μια μεσοαστική οικογένεια με επτά παιδιά. Ακολούθησε τη Δημόσια εκπαίδευση μέχρι την ένατη τάξη (Γυμνάσιο), και στη συνέχεια ασχολήθηκε με το ράψιμο και τη ζωγραφική. Παντρεύτηκε στα δεκαεπτά της και ο γιος της, που είναι το αντικείμενο του ποιήματος “Ένα ποίημα για σένα,” γεννήθηκε ένα χρόνο αργότερα. Μέσα σε λιγότερα από δύο χρόνια, ο γάμος της απέτυχε, και η Φορούγ εγκατέλειψε τον γιο της στην οικογένεια του πρώην συζύγου της, προκειμένου να ακολουθήσει την ποίηση και τον ανεξάρτητο τρόπο ζωής.

Στη δεκαετία του 1950 εκφράζεται κραυγαλέα μέσα από τα ποιήματα της «Η αιχμάλωτη» (ακολουθεί μετάφραση ,για πρώτη, στην ελληνική γλώσσα), «Δεσμά του γάμου», «Έκκληση στα όπλα» και «Στην αδελφή μου» (ακολουθεί μετάφραση στην αγγλική γλώσσα), και κατηγορεί τα δεινά των γυναικών στο Ιράν και την ταπεινωτική θέση της γυναίκας σχετικά με το συμβατικό γάμο.

Ως διαζευγμένη ποιήτρια στην Τεχεράνη, η Φορούγ προκάλεσε μεγάλη κοινωνική αναστάτωση και αντιμετώπισε μεγάλη αποδοκιμασία, η οποία φούντωνε ολοένα και περισσότερο λόγω των βραχύβιων σχέσεων της με τους άνδρες. Το ποίημα “η αμαρτία”(ακολουθεί μετάφραση στην Ιταλική γλώσσα) περιγράφει μία από αυτές. Βρήκε κάποια κάποια στιγμή γαλήνης στο εννέα μηνών ταξίδι της στην Ευρώπη, και το 1958 συναντήθηκε τον Ebrahim Golestan (γεν. 1922). Ο Γκόλεσταν ήταν ένας αμφιλεγόμενος σκηνοθέτης του κινηματογράφου και συγγραφέας με τον οποίο ανέπτυξε την τελευταία σχέση της, που κράτησε μέχρι το θάνατό της. Πέθανε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα το Φεβρουάριο του 1967 σε ηλικία τριάντα δύο ετών.

Φωτογραφία αριστερά: Νέοι στο μνήμα της Φορούγ. Εκατοντάδες νέοι στην Τεχεράνη, μέχρι σήμερα, συμμετέχουν στο ετήσιο μνημόσυνο της Φορούγ. Αποδεικνύοντας ότι η ποίηση δε φωλιάζει σε Συβαρίτες, αλλά σε όσους τη νοιώθουν, ακόμα, ως “νάρκη του άλγους δοκιμές”, όπως θα έλεγε ο Αλεξανδρινός

Η αιχμάλωτη (μετ. από τα Φαρσί Καμάλ Νιρουμάντ Ραχιμί)

πρώτη  έκδοση στην ελληνική γλώσσα από 24grammata.com

Σε λαχταρώ, παρόλο που ξέρω, ότι ποτέ

δε θα μπορέσω να σε αγκαλιάσω ολόκαρδα.

Είσαι ο γαλάζιος καθαρός ουρανός.

Κι εγώ, στη γωνιά, σε κλουβί, είμαι το αιχμάλωτο πουλί.

Πίσω από τα κρύα και τα σκοτεινά κάγκελα,

σε σημαδεύω έκπληκτη με μετανιωμένο βλέμμα .

Μπας και κάποιο χέρι να βρεθεί, και να ανοίξω φτερά προς εσένα.

Ονειρεύομαι πως σε μια στιγμή αμέλειας,

μπορεί να πετάξω από τούτη τη σιωπηρή φυλακή.

Ακόμα και αν ο φύλακας το θελήσει,

δεν μου έχει μείνει ανάσα, αλά ούτε αεράκι για να με απογειώσει.

Πίσω από τα κάγκελα, κάθε λαμπερό πρωί,

το βλέμμα ενός παιδιού μου χαμογελά.

Και όταν αρχίσει το τραγούδι της χαράς μου, τα χείλη του μου προσφέρουν το φιλί.

Ω ουρανέ, θέλω μονάχα μια μέρα,

να πετάξω απ’ αυτό το βουβό κελί.

Τι να απαντήσω στα μάτια του κλαμένου παιδιού;

Ξέχασε με, ουρανέ, είμαι το αιχμάλωτο πουλί.

Είμαι το κεράκι που σκορπά φως στα χαλάσματα, με την φλόγα της καρδιάς του.

Εάν θελήσω να διαλέξω το σιωπηλό σκοτάδι, θα φέρω τη φωλιά μου στα χαλάσματα.

Για την καλύτερη παρουσίαση της Φορούγ και καλύτερη κατανόηση των αναγνωστών των 24γραμμάτων μεταφέρω μερικά από τα λόγια της.

Μετάφραση από Φαρσί: Καμάλ Νιρουμάντ Ραχιμί

πρώτη  έκδοση στην ελληνική γλώσσα από 24grammata.com

Η Τέχνη, είναι ο πιο δυνατός έρωτας, και σε αφήνει να τον νιώθεις ολοκληρωτικά, όταν του παραδίδεσαι ολοκληρωτικά.

Εγώ αγαπώ τη δικιά μας τη Τεχεράνη, ας είναι ό,τι είναι, εγώ πάντως την αγαπώ, μόνο εκεί η ύπαρξη μου βρίσκει λόγο για να υπάρχει. Αγαπώ αυτό τον αποχαυνωτικό ήλιο και τα βαριά σούρουπα της, τα χωματένια δρομάκια και τους κακομοίρηδες, απένταρους, διεφθαρμένους και απατεώνες ανθρωπάκια της τα αγαπώ.

Εάν ο έρωτας είναι πράγματι ο Έρωτας, τότε η λέξη χρόνος είναι ηλιθιότητα.

Έχω γράψει περίπου χίλιες σελίδες σενάρια για να φτιάξω ένα κινηματογραφικό έργο, αλλά πάντα μένει για τον άλλο χρόνο. Φοβάμαι να πεθάνω νωρίτερα από ό,τι νομίζω και να μείνουν τα έργα μου στη μέση.

Άλλη γέννηση “Tavalodi digar” *

Μετάφραση από Φαρσί: Καμάλ Ν. Ραχιμί, Ιούνιος 2010

πρώτη έκδοση στην ελληνική γλώσσα από 24grammata.com

Όλη μου η ζωή είναι ένα σκοτεινός στίχος

Που σε παίρνει διαιωνίζοντας

Ως την αυγή της αιωνίας άνθησης κι ανάπτυξης

Σε αυτό το στίχο σε αναστέναξα, Αχ

σε αυτό το στίχο, σε μπόλιασα στο δένδρο, στο νερό και στη φωτιά.

Η Ζωή, ίσως, είναι

Ένας μακρύς δρόμος που το περνά κάθε μέρα, μια γυναίκα με ένα ζεμπίλι.

Η Ζωή, ίσως, είναι

Ένα σκοινί, που το δένει στο λαιμό του ένας άνδρας, για να κρεμαστεί από ένα δένδρο.

Η Ζωή, ίσως, είναι ένα παιδί που επιστρέφει από το σχολείο.

Η Ζωή, ίσως, είναι

Άναμμα ενός τσιγάρου στη ναρκωμένη και χαλαρή διάσταση ανάμεσα σε δύο συνουσίες.

Ή, είναι το χαμένο βλέμμα ενός διαβάτη που με έναν ανόητο χαμόγελο, βγάζοντας το καπέλο του, λέει σε άλλο διαβάτη, «Καλημέρα σας»;

Η Ζωή, ίσως είναι

αυτή η κλειδωμένη στιγμή που το βλέμμα μου αυτοκαταστρέφεται στις κόρες των ματιών σου. Και σε αυτό διακρίνεται η αίσθηση που εγώ τη συγχωνεύω με την νόηση του φεγγαριού και την αντίληψη του σκότους.

Σε μία κάμαρα, όσο είναι η μοναξιά

Η καρδιά μου, που είναι όσο η αγάπη

Κοιτά τις απλές δικαιολογίες της ευτυχίας της,

Στην όμορφη αποσύνθεση των λουλουδιών στην γλάστρα, στο δενδρύλλιο που φύτεψες στην αυλή μας, στα τραγούδια των καναρινιών, που τραγουδάνε όσο είναι το παράθυρο.

Αχ,

Τόσο είναι το μερίδιο μου

Τόσο είναι το μερίδιο μου

Το μερίδιο μου

Είναι ο ουρανός που κρύβεται με το κρέμασμα μίας κουρτίνας.

Το μερίδιο μου, είναι το κατέβασμα από παρατημένες σκάλες, και μεταμόρφωση σε κάτι σάπιο και ξένο.

Το μερίδιο μου, είναι μία θλιβερή βόλτα στο κήπο των αναμνήσεων, και στο ξεψύχισμα για τη θλίψη μίας φωνής που μου λέει,

«Αγαπώ τα χέρια σου»

Φυτεύω τα χέρια μου στον κήπο,

Θα φυτρώσω, το ξέρω, το ξέρω, το ξέρω,

Και τα χελιδόνια στο βαθούλωμα των μελανιασμένων δάχτυλων μου,

Θα γεννήσουν τα αυγά τους.

Κρεμάω στα δύο μου τα αυτιά,

δυο δίδυμα κεράσια

και τα νύχια μου, τα επιστρώνω με πέταλα από ντάλια

Εκεί υπάρχει ένα σοκάκι,

Τα αγόρια που με είχαν ερωτευτεί, ακόμα,

με τα ίδια ανακατωμένα μαλλιά, λεπτούς λαιμούς και αδύνατα πόδια,

σκέπτονται το αθώα χαμόγελο του κοριτσιού πού, ένα βράδυ, την πήρε ο άνεμος.

υπάρχει ένας δρομάκος που η καρδιά μου τον έχει κλέψει από τις παιδικές μου γειτονιές.

Ταξίδι του όγκου στην γραμμή του χρόνου

Κυοφορία της γραμμής του χρόνου από τον όγκο.

Όγκος από μια συνειδητή εικόνα

Που επιστρέφει από τη γιορτή κάποιου καθρέπτη.

Και έτσι είναι που, κάποιος πεθαίνει, και

κάποιος παραμένει

Κανένας ψαράς δε θα ψαρέψει μαργαριτάρια σε φτωχό ρυάκι που καταλήγει σε χαβούζα.

Εγώ,

Γνωρίζω μία μικρή θλιμμένη νεράιδα

Που ζει στο ωκεανό

Που παίζει τη μελωδία της ψυχή της με μία φλογέρα.

Παίζει, μαλακά, μαλακά

μικρή θλιμμένη νεράιδα

που πεθαίνει το βράδυ με ένα φιλί

και στη χαραυγή, θα ξαναγεννηθεί με ένα φιλί

• * “Tavalodi Digar” θα μπορούσε να μεταφραστεί «Αναγέννηση» σε μία μετάφραση στα Αγγλικά ο τίτλος είναι “Rebirth”. Όμως η λέξη “Digar” σημαίνει «Άλλο, Αλλιώς..». Εάν η Φορούγ θα ήθελε να εννοήσει «Αναγέννηση» θα χρησιμοποιούσε τη λέξη “Dobaare” αντί για “Digar”

Ο άνεμος θα μας πάρει μαζί του

μετάφραση στα ελληνικά από τα Φαρσί: Καμλάλ Νιρουμάντη Ραχιμί

Στη μικρή μου νύχτα, τι κρίμα
Ο άνεμος έχει συνάντηση με τα φύλλα των δένδρων.
Στη μικρή μου νύχτα, το άγχος είναι καταστροφή.
Άκου,…
Ακούς τη πνοή του σκότους;
Παρατηρώ αυτή την ευτυχία, σαν ξένη
Είμαι εθισμένη στην απελπισία μου
Άκου,…
Ακούς τη πνοή του σκότους;
Τώρα, κάτι διασχίζει τη νύχτα
Το φεγγάρι, επίμονο και ανήσυχο
Και σε αυτή τη σκεπή, που κάθε στιγμή πάει να πέσει,
τα σύννεφα, σαν τσούρμο των θρηνητών
Λες περιμένουν τη στιγμή της βροχής
Μια στιγμή
Και ύστερα,.. τίποτα
Πίσω..
Απ αυτό το παράθυρο, η νύχτα τρέμει
Και η Γη, θα παύσει να στρέφεται
Πίσω απ αυτό το παράθυρο, το αδιευκρίνιστο ανησυχεί, για σε και για μένα
Παντοτινή μου φρεσκάδα (πράσινο)
Βάλε τα χέρια σου, στα ερωτευμένα χέρια μου, σαν τη φλογερή ανάμνηση
Και άφησε τα χείλια σου, στα χάδια των ερωτευμένων χειλιών μου, σαν τη ζεστή αίσθηση της ύπαρξης
Ο άνεμος θα μας πάρει,
Ο άνεμος, θα μας πάρει μαζί του.

24grammata.com/ιστορία της Λογοτεχνίας

Ποιήματα της Φορούγ στην Αγγλική και Ιταλική γλώσσα

Border Walls

Translated by Layli Arbab Shirani (2/96)

Now, again in the silent night,

sequestrant walls, border walls

like plants entwine,

so they may be the guardians of my love.

Now, again the town’s evil murmurs,

like agitated schools of fish,

flee the darkness of my extremities.

Now, again windows rediscover themselves

in the pleasure of contact with scattered perfumes,

and trees, in slumberous orchards, shed their bark,

and soil, with its thousand inlets

inhales the dizzy particles of the moon.

***

Now

come closer

and listen

to the anguished beats of my love,

that spread

like the tom-tom of African drums

along the tribe of my limbs.

I, feel.

I know

which moment

is the moment of prayer.

Now stars

are lovers.

In night’s refuge,

from innermost breezes, I waft.

In night’s refuge, I

tumble madly forth

with my ample tresses, in your palms,

and I offer you the equatorial flowers of this young tropic.

Come with me,

come to that star with me

that is centuries away

from earth’s concretion and futile scales,

and no one there

is afraid of light.

On islands adrift upon the waters, I breathe.

I am in search of a share in the expansive sky,

void of the swell of vile thoughts.

Refer with me,

refer with me

to the source of all being,

to the sanctified center of a single origin,

to the moment I was created from you

refer with me,

I am not complete from you.

Now,

on the peaks of my breasts,

doves are flying.

Now,

within the cocoon of my lips,

butterfly kisses are immersed in thoughts of flight.

Now,

the altar of my body

is ready for love’s worship.

Refer with me,

I’m powerless to speak

because I love you,

because “I love you” is a phrase

from the world of futilities

and antiquities and redundancies.

Refer with me,

I’m powerless to speak.

In night’s refuge, let me make love to the moon,

let me be filled

with tiny raindrops,

with undeveloped hearts,

with the volume of the unborn,

let me be filled.

Maybe my love

will cradle the birth of another Christ.

TOP

The Wind-Up Doll

More than this, yes

more than this one can stay silent.

With a fixed gaze

like that of the dead

one can stare for long hours

at the smoke rising from a cigarette

at the shape of a cup

at a faded flower on the rug

at a fading slogan on the wall.

One can draw back the drapes

with wrinkled fingers and watch

rain falling heavy in the alley

a child standing in a doorway

holding colorful kites

a rickety cart leaving the deserted square

in a noisy rush

One can stand motionless

by the drapes—blind, deaf.

One can cry out

with a voice quite false, quite remote

“I love…”

in a man’s domineering arms

one can be a healthy, beautiful female

With a body like a leather tablecloth

with two large and hard breasts,

in bed with a drunk, a madman, a tramp

one can stain the innocence of love.

One can degrade with guile

all the deep mysteries

one can keep on figuring out crossword puzzles

happily discover the inane answers

inane answers, yes—of five or six letters.

With bent head, one can

kneel a lifetime before the cold gilded grill of a tomb

one can find God in a nameless grave

one can trade one’s faith for a worthless coin

one can mold in the corner of a mosque

like an ancient reciter of pilgrim’s prayers.

one can be constant, like zero

whether adding, subtracting, or multiplying.

one can think of your –even your—eyes

in their cocoo of anger

as lusterless holes in a time-worn shoe.

one can dry up in one’s basin, like water.

With shame one can hide the beauty of a moment’s togetherness

at the bottom of a chest

like an old, funny looking snapshot,

in a day’s empty frame one can display

the picture of an execution, a crucifixion, or a martyrdom,

One can cover the crake in the wall with a mask

one can cope with images more hollow than these.

One can be like a wind-up doll

and look at the world with eyes of glass,

one can lie for years in lace and tinsel

a body stuffed with straw

inside a felt-lined box,

at every lustful touch

for no reason at all

one can give out a cry

“Ah, so happy am I!”’

The Wind Will Take Us

by: Forugh Farrokhzad

In my small night, ah

the wind has a date with the leaves of the trees

in my small night there is agony of destruction

listen

do you hear the darkness blowing?

I look upon this bliss as a stranger

I am addicted to my despair.

listen do you hear the darkness blowing?

something is passing in the night

the moon is restless and red

and over this rooftop

where crumbling is a constant fear

clouds, like a procession of mourners

seem to be waiting for the moment of rain.

a moment

and then nothing

night shudders beyond this window

and the earth winds to a halt

beyond this window

something unknown is watching you and me.

O green from head to foot

place your hands like a burning memory

in my loving hands

give your lips to the caresses

of my loving lips

like the warm perception of being

the wind will take us

the wind will take us.

The Persian Book Review VOLUME III, NO 12 Page 1337

By: Ahmad Karimi Hakkak

Ποιήματα της Φορούγ στην Ιταλική γλώσσα

Saluterò di nuovo il sole

Saluterò di nuovo il sole,
e il torrente che mi scorreva in petto,
e saluterò le nuvole dei miei lunghi pensieri
e la crescita dolorosa dei pioppi in giardino
che con me hanno percorso le secche stagioni.
Saluterò gli stormi di corvi
che a sera mi portavano in offerta
l’odore dei campi notturni.
Saluterò mia madre, che viveva in uno specchio
e aveva il volto della mia vecchiaia.
E saluterò la terra, il suo desiderio ardente
di ripetermi e riempire di semi verdi
il suo ventre infiammato,
sì, la saluterò
la saluterò di nuovo.
Arrivo, arrivo, arrivo,
con i miei capelli, l’odore che è sotto la terra,
e i miei occhi, l’esperienza densa del buio.
Con gli arbusti che ho strappato ai boschi dietro il muro.
Arrivo, arrivo, arrivo,
e la soglia trabocca d’amore
ed io ad attendere quelli che amano
e la ragazza che è ancora lì,
nella soglia traboccante d’amore, io
la saluterò di nuovo.
da Un’altra nascita.

Il peccato

Traduzione dall’inglese in italiano di Cristina Contill

Ho peccato, un peccato tutto riempito di piacere

avvolta in un abbraccio, caldo e ardente,

ho peccato tra due braccia

che erano piene di vita, virile, violente.

Nel luogo debole e silenzioso dell’isolamento

ho guardato nei suoi occhi che erano pieni di mistero

il mio cuore ha palpitato nel mio petto anche troppo fremente

per il desiderio che ardeva nei suoi occhi.

Nel luogo debole e silenzioso dell’isolamento

come mi sono seduta accanto a lui tutto l’interno in agitazione

le sue labbra si sono posate sulle mie labbra

ed io ho lasciato cadere i dispiaceri del mio cuore.

Ho sussurrato nel suo orecchio queste parole di amore:

Ti voglio, amico della mia anima

voglio che tu mi stringa tra le tue braccia

voglio che tu ti stringa a me, che sono folle damore per te.

Il desiderio è sgorgato nei suoi occhi

come del vino rosso sgorgato da una coppa

il mio corpo ha volato sopra al suo

nella morbidezza del letto soffice.

Ho peccato, un peccato tutto riempito di piacere

accanto a un corpo ora debole e languido,

sono consapevole di quello che ho fatto

nel luogo indistinto e silenzioso dell’isolamento.